امید چیز عجیبی است. همیشه آخرین سنگر و آخرین حمله انسان در نبردها با امید رقم می‌خورد. در شرایط کنونی زندگی و جامعه ما ایران، خیلی‌ها در بین تاریکی‌ها قدم می‌گذارند نه به خاطر اینکه می‌توانند ادامه دهند، بلکه چون انتهای مسیر را روشن می‌بینند. گویی در پس تمام تاریکی‌ها امیدی نهفته است. امید چیزی است که انسان را زنده نگاه می‌دارد و انسان را می‌میراند. حاکمان و امربَران می‌توانند مردم را ضعیف نگاه دارند، می‌توانند جور و ظلم خودشان را از حد بگذرانند، اما نمی‌توانند امید را در مردم بکشند. جامعه‌ها سرشار است از جنگجویان اندوهگین. وای به روزی که چیزی از امید باقی نماند... این طرح حاصل غمگینی این روزهای زندگیم است. ایده‌اش از خودم بود و اجرایش به کمک هوش مصنوعی عزیز.